eerste dagen in Accra

Woensdag 11 februari om 18:30

10 uur reizen, liters zweet, een lange dag wandelen en 3 huwelijks aanzoeken verder maak ik nu even tijd voor een verslagje.

Onderweg naar Düsseldorf sloeg de misselijkheid toe. Zo zenuwachtig heb ik me allang niet meer gevoeld. Na een beetje file waren we nog mooi optijd. Samen met de andere 3 ingecheckt, afscheidnemen met tranen en door de gate. Natuurlijk moest ik iets zijn vergeten.. mijn mobiel, deze had ik bij het afscheidnemen in mijn jaszak gedaan die ik mee aan mijn ouders heb gegeven. Gelukkig kwam ik hier nog optijd achter en is mijn lieve vriendje komen terug rennen om mij deze te brengen. Nu was ik echt klaar voor vertrek.

De vlucht van Dusseldorf naar London is prima verlopen. In London hebben we een lekkere hamburger gegeten met als achterliggende gedachten dat dit waarschijnlijk de laatste zou zijn.
Met een treintje werden we naar de gate gebracht. Over 6 uurtjes zitten we in Accra .. Weer kwamen de zenuwen opzetten. We konden boarden en stapte een luxe vliegtuig in. Natuurlijk waren wij een van de enige blanken in het vliegtuig. Het warme eten in het vliegtuig heb ik overgeslagen, alleen een lekker toetje ging er bij mij wel in. Aan het einde van de vlucht kregen we een heerlijke sandwich met een soort caesar kip salade. Ik ben helaas vergeten een recept te vragen. Door de hazen slaapjes zijn de 6 uur om "gevlogen". Op het vliegveld in Accra werd er meerdere malen om ons paspoort gevraagd. Bij de eerste controle post was mijn "controleur" gewoon dood leuk Candy Crush aan het spelen. Er werd gecheckt of je niet mogelijk ebola zou hebben. Ik mocht mijn koffer opmaken omdat ze hem even wilde doorzoeken. Mijn 9 millimeter moest ik hier helaas inleveren. Nee niks aan de hand we mochten doorlopen.
Buiten werd het zoeken naar Victoria, een vrouw van de organisatie. Victoria zorgde voor vervoer naar haar huis. De koffers werden in de auto gepropt en we werden verdeeld over twee auto's. De rit naar het huis van Vic.. Ja wat moet ik hier over zeggen. Als je kan toeteren in je auto en weet hoe je voorrang moet nemen dan krijg je hier je rijbewijs. Althans zo lijkt het. Toeteren lijkt hier te betekenen: "ik ga voor, dus schuif!". Je zou denken dat dit een chaos op de weg veroorzaakt. Soms lijkt dit ook wel even zo maar meestal stroomt het verkeer gewoon lekker door. Veiligheid is een ander verhaal. Als je niet oppast lig je zo onder een auto.
Aangekomen bij Vic thuis krijgen we een warm welkom van de kinderen. Ze willen allemaal ons koffer naar binnen brengen. Dit doen ze dan ook gewoon, of je dit nu wil of niet.
Vic zelf heeft 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. De meisjes zijn al iets ouder, de jongens nog erg jong. Ik schat 3 en anderhalf. Ze hebben de hele avond aan ons gehangen. Wilde onze telefoons doorzoeken en maakte onbewust wat selfies. Deze foto's volgen nog.
Vic woont met haar zus en nog meerdere familieleden samen. Hierdoor is het net een groot gezin dat in een groot huis woont. Dit maakt het heel gezellig maar erg onoverzichtelijk en de namen zijn voor mij niet te onthouden.
We kregen thee en brood met pindakaas van Vic. Het brood zelf vond ik niet zo heel lekker, het leek alsof het niet lang genoeg in de oven had gelegen.
We hebben nog even buiten gezeten en met de kinderen gespeeld. Het was ongeveer 23:30 toen naar bed gingen. Super warm op de kamer, gelukkig hadden we een ventilator. Niet dat dit veel helpt maar toch.
Deze nacht hebben we wat hazen slaapjes gehad. Toen het 6 uur was viel de stroom (en dus ook de ventilator) uit. Dus hebben we het opgegeven en zijn we langzaam opgestaan. Iedereen was al wakker, de kinderen kregen allemaal gebakken ei als ontbijt en maakte zich klaar voor school. Wij zaten buiten bij de kinderen die nog aan het eten waren of zich al klaar hadden gemaakt voor school.
7:45 bracht Vic de kinderen naar school, deze beginnen om 8:00 uur met de les. Toen ze een half uur later terug kwam is ze aan ons ontbijt begonnen. We kregen thee en een omelet met tomaat en ui. Deze werd op een stuk brood gelegd dat een stuk beter smaakt als dat wat ik de dag ervoor gekregen had. Het was een heerlijk ontbijt.
Na het ontbijt zijn we samen met Vic naar de markt geweest, hebben we geld gewisseld/gepind en hebben we alle formuleren in orde gemaakt.
's middags zijn we gaan zwemmen in de zee en hebben we geluncht, weer een hamburger(!), op het strand. Omdat de golven erg hoog waren was er maar een lengte van 10 meter waar gezwommen mocht worden. Omdat het een werkdag is zijn er niet veel mensen op het strand.
Om van de ene naar de andere plek te gaan hebben we veel met de taxi en de trotto gereisd. In de taxi zaten we met z'n 4e op de achterbank, lekker warm en knus.
De trotto is een kleine persoonsbus. Ook hier zit je knus en warm op elkaar gedrukt. De comfort zone is hier dan ook een onbekend begrip.
Deze dag duurde erg lang en op het einde waren we wel een beetje uitgewandeld. Onze voeten deden pijn en we wilde graag even zitten. Vic wilde graag nog naar 1 plek, een cultuurmarkt. Hier hebben ze leuke zelfgemaakte souvenirs. Ik geloof dat ik op deze markt wel 3/4 keer gevraagd ben geworden of ik wilde trouwen. Een heel mooi verzoek dat ik helaas heb moeten afslaan.

Toen we terug bij Vic thuis waren hebben we met de kinderen gespeeld. We hebben ze wat ballonnen opgeblazen en gegeven. Hier hebben ze zich kostelijk mee geamuseerd.
Een zus van Vic heeft voor ons het eten bereid, een heerlijke, iets wat pittige rijst met kip. De portie was erg groot, geen van ons dames kreeg het helemaal op.
Na het eten hebben we ons gedoucht waarbij afdrogen een eindeloze opgaven was geworden en je eigenlijk meteen weer een douche gebruiken kon. Deze nacht was dan ook een erg benauwde nacht. Zeker omdat we nog altijd geen stroom hadden. Deze nacht heb ik wel doorgeslapen. Weer werden we om 6 wakker, een uurtje later sprong de ventilator weer aan. Wij natuurlijk meteen alles opladen, bang dat we kortsluiting zouden veroorzaken. Je zult op de foto's zien hoe dat er uit zag.
Even later zijn we opgestaan en kwam het zelfde ritueel als gister. Kinderen aan het ontbijt, klaar maken voor school en daarna kregen wij ontbijt. Dit keer brood met pindakaas en jam.
Na het ontbijt hebben we ons klaargemaakt. Mijn tanden werden gepoetst door de jongste van de familie. Dit was geen succes maar ach, ik vond het wel schattig.
Vic wilde ons meenemen naar de lokale markt waar ze zelf altijd alles koopt. Te voet gingen we hiernaar toe. Het was een soort groot winkelcentrum. Op de onderste verdieping was voornamelijk etenswaar te koop. Het stonk hier dan ook vreselijk. Een vieze oude visgeur hing door het gebouw.
Op de 2de verdieping ware de huishoudelijke spulletjes en van alles voor de persoonlijke verzorging. De derde verdieping was voor de kleding, hier kan je zelf een stof uitzoeken en wordt het op maat gemaakt. Dit is iets wat ik ook wel graag wil laten doen maar pas in Tamale.
Hierna zijn we terug naar Vic's huis gegaan en hebben we onze koffers in de auto geladen. Vic heeft ons naar het busstation gebracht. Hier hebben wij de bus naar Tamale gepakt. Deze reis gaat z'n "grote" 12 uur duren. Wanneer je naar het toilet moet hoef je het maar te zeggen. De bus zal dan aan de kant stoppen en iedereen die moet kan dan even gaan. Op de meeste stop plaatsen zijn dan geen toiletten, tussen de struiken is dan de enige optie.
Op dit moment hebben we er al 6 uur reizen opzitten, nog 6 te gaan dus.. Dit geeft mij wel de tijd om jullie even op de hoogte te stellen.

Ik hoop dat ik jullie enthousiast gemaakt heb voor mijn volgende verslagje. Er zullen er namelijk nog vele volgen!

Tot de volgende update!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxjes